Film „Orbiter 9” / „Orbita 9” (2017) – recenzja
Film „Orbita 9” nie przypadnie do gustu każdemu widzowi. Jest to spokojne, niskobudżetowe kino ze szczątkowym wykorzystaniem efektów komputerowych, które bazuje na utartych schematach i specjalnie nie zaskakuje od strony fabularnej. Jednak w swojej kategorii finansowej stanowi solidną produkcję science-fiction, którą bardzo przyjemnie i z zaciekawieniem się ogląda, która potrafi oczarować przemyślanym kadrem, muzyką i oczywiście urodą Clary Lago, w której spojrzeniu można wręcz utonąć.
- Tytuł: Orbita 9
- Tytuły alternatywne: Orbiter 9, Starship 9
- Premiera: 7 kwietnia 2017 (Hiszpania)
- Premiera Blu-Ray i DVD: grudzień 2017
- Reżyseria i scenariusz: Hatem Khraiche
FILM ORBITA 9 – Fabuła / Opis:
Film „Orbiter 9” opowiada historię młodej dziewczyny, Heleny (Clara Lago), która od urodzenia żyje na statku międzygwiezdnym, zmierzającym ku odległej planecie. Całe życie Heleny skupia się wokół wyznaczonej misji. W momencie, gdy ją poznajemy, bohaterka ma przed sobą jeszcze 20 lat podróży, zanim dołączy do grupy innych kolonistów w miejscu docelowym. Tymczasem do jej statku dokuje technik Alex, który ma dokonać niezbędnych napraw. Oboje zakochują się w sobie. Alex pod wpływem uczucia decyduje się zdradzić dziewczynie prawdę, która wywróci jej świat do góry nogami, a jego samego narazi na duże niebezpieczeństwo.
ORBITER 9 – RECENZJA / OPINIA:
Film „Orbita 9” to niskobudżetowy hiszpański dramat science-fiction z 2017 roku, wyreżyserowany przez Hatema Khraiche, scenarzystę z Salamanki. Jak przystało na przedstawiciela niszowego, europejskiego kina fantastycznego film „Orbita9” jest kameralny, stonowany wizualnie i charakteryzuje się spokojnym tempem prowadzenia narracji. Reżyser przykłada tutaj większą wagę do opowiadania samym obrazem i do budowania „klimatu”, niż do kwestii dialogowych. W efekcie produkcja nie zachwyca kwestiami fabularnymi i relacjami między bohaterami, ale jest wyjątkowo przyjemna dla wrażliwego oka, potrafiącego wyłapać i docenić umiejętne kadrowanie obrazu, pracę kamery czy wykorzystywania światła i cieni. W pamięć zapadają zwłaszcza świetne ujęcia wnętrza statku kosmicznego, jak i leśnego krajobrazu.
Najlepszą częścią trwania filmu „Orbiter 9” jest jego pierwsze ok. pół godziny, gdy akcja rozgrywa się na statku kosmicznym. Jego wnętrza wykonane zostały z godną podziwu szczegółowością i mimo, iż film nie miał dużego budżetu, dzięki detalicznej scenografii bez problemu uwierzymy, że znajdujemy się w kosmosie na pokładzie w pełni funkcjonalnego statku.
Twórcom należą się szczególne słowa uznania za ten wstęp do całej historii, w którym m.in. poznajemy główną bohaterkę. Olśniewająca, subtelna uroda Clary Lago, która wciela się w postać Heleny, wybornie została wyeksponowana w sterylnych pomieszczeniach statku i w otaczających ją wypłowiałych barwach. Lago porusza się po klaustrofobicznych pomieszczeniach z naturalną gracją i wdziękiem, czym przywołuje w pamięci kadry z hipnotyzujących scen „Ex Machina” z udziałem Alicji Vikander.
Gdy nagle zmieniamy otoczenie, dotychczas budowany gęsty i klaustrofobiczny klimat rozprasza się i ulatuje, ale Khraiche na szczęście nie porzuca opowiadania historii samym obrazem. W całym filmie znajdziemy jeszcze sporo ciekawych ujęć i stonowanych, przemyślanych kadrów, które momentami będą potrafiły Was wręcz odprężyć, a całemu filmowi nadadzą specyficzny, półmroczny klimat.
Do dobrych stron produkcji muszę zaliczyć muzykę autorstwa Federico Jusida, która jest subtelna, jak kadry w całym filmie, a mimo to potrafi wzmocnić doznania widza w poszczególnych scenach.
Od strony fabularnej film „Orbita 9” po obiecującym początku niestety traci coraz więcej im dłużej go oglądamy, by ostatecznie roztrwonić swój potencjał. Gdy film przechodzi do thrillera z elementami akcji, dramaturgia niespodziewanie słabnie. Im bliżej końca filmu, tym częściej musimy walczyć z opadaniem powiek. Nie zabrakło rażących uproszczeń w zwrotach fabularnych, które zwłaszcza w drugiej połowie trwania filmu były łatwo przewidywalne. Brakowało pewnego niedopowiedzenia w samej końcówce lub też mocniejszego „uderzenia”, które zostawiłoby przysłowiową rysę na widzu.
Gra aktorska w wykonaniu aktorów drugiego i dalszego planu ociera się niestety o amatorski poziom. Na szczęście w przypadku odtwórców głównych ról było znacznie lepiej – zarówno Clara Lago, jak i Alex Gonzalez wypadli przyzwoicie, przy czym trzeba być świadomym, że Lago pewne własne ułomności w grze potrafiła nadrobić urodą.
Film „Orbita 9” nie przypadnie do gustu każdemu widzowi. Jest to spokojne, niskobudżetowe kino ze szczątkowym wykorzystaniem efektów komputerowych, które bazuje na utartych schematach i specjalnie nie zaskakuje od strony fabularnej. Jednak w swojej kategorii finansowej stanowi solidną produkcję science-fiction, którą bardzo przyjemnie i z zaciekawieniem się ogląda, która potrafi oczarować przemyślanym kadrem, muzyką i oczywiście urodą Clary Lago, w której spojrzeniu można wręcz utonąć.
„Orbiter 9” nie zachwyca, lecz przez ciekawy sposób realizacji i przedstawienia świata oraz bohaterów, a także przez specyficzną atmosferę, podjętą tematykę i spójną fabułę nadaje się do domowego seansu na spokojny, jesienny lub zimowy wieczór.
OCENA :
Dr Gediman
Trailer / zwiastun:
Uwaga – trailer zawiera istotny spoiler!
źródło foto: kadry z filmu „Orbita 9”
Takim trailerem producenci zepsuli najważniejszą fabułę filmu – oszustwo. No ale cóż można wymagać od niskobudżetowych produkcji. By je sprzedać trzeba wstawić najciekawsze scenki do trailera, po którego obejrzeniu nawet nie chce mi się oglądać całego filmu. Reszty domyśliłem się sam. Dziękuję.
PS. To zrobił ktoś, kto nie rozumie specyfiki umysłu fana SciFi.
Film faktycznie niskobudżetowy. To widać. Ale mimo wszystko jest ten klimat, który wciąga i film warto obejrzeć.