Kolonia Hadley’s Hope – Informacje
Typ lokacji: pionierska kolonia terraformacyjna
Położenie: księżyc LV-426 „Acheron”, orbita planety Calpamos
Lokalizacja astronomiczna: układ Zeta Reticuli, przy gwieździe Zeta 2 Reticuli
Data założenia: około 2140
Populacja: 158 kolonistów (stan na rok 2179)
Własność: korporacja Weyland-Yutani, Zjednoczona Ameryka
Status: zniszczona
Hadley’s Hope było niewielką kolonią terraformacyjną, wybudowaną przez rząd Zjednoczonej Ameryki za pośrednictwem korporacji Weyland-Yutani. Osada ulokowana była na skalistym księżycu LV-426 w układzie gwiezdnym Zeta Reticuli (gwiazdozbiór Sieci), zaś jej głównym zadaniem było przekształcenie lokalnej atmosfery i wytworzenie w promieniu kilkuset kilometrów przyjaznej człowiekowi aury. Prócz tego, wykonywane tam były badania geologiczne gruntu oraz obserwacje wpływu zmian klimatycznych na atmosferę księżyca.
Stacja została oddana do użytku około 2140 roku i nazwana na cześć założyciela, Curtisa Hadley’a. Do 2179 roku utrzymywała populację 158 kolonistów (około 50 rodzin).
Kolonia miała wygląd stosunkowo niewielkiego kompleksu baraków, otoczonych zautomatyzowanymi osłonami przeciwsztormowymi ze względu na panujące na Acheronie surowe warunki klimatyczne. W skład zabudowań wchodziła główna wieża kontrolna, jeden duży dźwig, pięć oddzielnych baraków oraz parkingi i garaże dla pojazdów księżycowych (głównie typu Daihotai Tractor). Wewnątrz budynków znajdowały się liczne korytarze, pomieszczenia mieszkalne oraz przeznaczone do pracy. Baraki były częściowo wkopane w ziemię, tak wiec część pomieszczeń znajdowała się pod poziomem gruntu. Między piętrami biegły liczne szyby wentylacyjne, zapewniające przepływ świeżego powietrza oraz, jak się następnie okazało, jedyną możliwą drogę ucieczki przez Ksenomorfami.
Głównymi miejscami pracy i życia codziennego było skrzydło laboratoryjno-medyczne, duża sala pełniąca funkcję stołówki i miejsca odpraw oraz centrala komunikacyjna położona w wieży kontrolnej. Nieopodal głównej bramy, w pewnym oddaleniu, znajdowało się lądowisko – jedyny łącznik odizolowanej osady z resztą świata. Życie mieszkańców Hadleys Hope przebiegało w dość monotonny sposób, wymagało znajomości funkcjonowania nowoczesnych technologii oraz psychicznej odporności na depresyjne otoczenie – wszechobecną szarość, mgłę i deszcz.
Poza terenem kolonii, w oddaleniu około kilkuset metrów, znajdował się gigantyczny procesor atmosferyczny – najważniejsza instalacja w Hadley’s Hope oraz główne miejsce pracy mieszkańców osady.
- Procesor atmosferyczny
Była to ogromna instalacja służąca do „terraformacji”, czyli wytwarzania przyjaznej człowiekowi atmosfery na planetach bądź księżycach. Stanowiła niezwykle zaawansowaną technologię; swoisty monopol na produkcję tego typu sprzętu posiadała korporacja Weyland-Yutani. Zdecydowana większość procesorów w kosmicznych koloniach została zaprojektowana i wykonana przez inżynierów tego koncernu.
Był to wielki obiekt o charakterystycznej sylwetce, okrągłej w przekroju i zwężającej się ku górze. Posiadał sześć niewielkich wieżyczek umiejscowionych po bokach oraz wielkie „wrota”, prowadzące do przestronnej wnęki. Centralne wejście prowadziło do wind i schodów, przez które można było się dostać na wyższe bądź niższe kondygnacje. Najważniejsze elementy reaktora położone były w jego podziemiach – niska temperatura gruntu zapewniała ochronę przed przegrzaniem głównego reaktora. Pomiędzy kolonią a procesorem wybudowany został kilkusetmetrowy tunel awaryjny, by w razie nieprzewidzianych okoliczności koloniści mogli przedostać się do osady lub odwrotnie.
Mechanizm filtrowania atmosfery i przekształcania jej na tlenowo–azotową powłokę opierał się na szeregu reakcji chemiczno-fizycznych, podczas których toksyczne związki neutralizowały się i przekształcały w powietrze. Jeden taki procesor filtrował powietrze w promieniu kilkuset kilometrów i musiał działać nieustannie, by wytworzona powłoka utrzymała się. Wyprodukowane w ten sposób powietrze zapewniało mieszkańcom kolonii możliwość przemieszczania się po powierzchni LV-426 bez kombinezonów i butli tlenowych. Źródło zasilania procesora pozostaje nieznane, najprawdopodobniej zachodzące w nim reakcje chemiczne mogły dostarczać dodatkowej ilości energii, sama machina zaś korzystała z olbrzymich agregatów prądotwórczych, zasilających również kolonię.
Procesor atmosferyczny był w gruncie rzeczy jednym wielkim reaktorem termojądrowym, którego usterka groziła katastroficznymi następstwami. Było to urządzenie całkowicie zautomatyzowane, lecz wymagające ciągłej konserwacji oraz rejestrowania temperatury wewnątrz reaktora.
- W filmie
Okoliczności tragedii mieszkańców Hadley’s Hope są dosyć enigmatyczne. W 2179 roku młody konsultant Weyland-Yutani, Carter Burke, wydał poufny rozkaz przeszukania okolic kolonii, gdzie mógł się znajdować rozbity wrak statku obcej cywilizacji. Po kilku miesiącach poszukiwań, rodzina Jordenów zlokalizowała tajemniczy obiekt około 40 kilometrów od osady. Tam podczas oględzin Russ Jorden został zaatakowany przez nieznaną formę życia, która przyległa do jego twarzy i pozbawiła przytomności. Rodzina pracownika wysłała do kolonii sygnał mayday i wezwała ekipę ratunkową. Od tej pory przebieg wydarzeń w Hadley’s Hope jest nieznany i możliwy do wytłumaczenia jedynie hipotetycznie.
Za sprawą obcej formy życia narodzonej z ciała Russa, rozpoczęła się cała inwazja. Młoda Królowa ukryła się w podziemiach procesora atmosferycznego, gdzie dorosła i rozpoczęła produkcję jaj. Ksenomorfy szybko się rozmnożyły i zdziesiątkowały mieszkańców, nachodząc ich poprzez awaryjny tunel między osadą i reaktorem. W kolonii zapanowały regularne walki, przerodzone następnie w chaotyczne próby przetrwania. Nieliczni ocaleli koloniści zabarykadowali się w skrzydle medycznym, lecz prowizoryczny szaniec nie wytrzymał.
157 mieszkańców Hadley’s Hope zostało zawleczonych do gniazda i zainfekowanych, lub zginęli w trakcie walk bądź nieudanych prób chirurgicznego usunięcia obcego embriona. Przeżyła tylko córka Russa Jordena, sześcioletnia Newt, która znalazła kryjówkę w szybach wentylacyjnych.
Po zerwaniu łączności z kolonią zaniepokojony zarząd wysłał na LV oddział Piechoty Kolonialnej. Żołnierze przybyli na pokładzie lotniskowca USS Sulaco i wylądowali w kolonii promem zrzutowym. Dokonali oględzin, podczas których zauważono liczne śladu walki wewnątrz baraków i prowizoryczne barykady. W skrzydle medycznym – miejscu ostatniej walki mieszkańców – znaleźli w słojach zarodniki Ksenomorfa. Podczas dalszych oględzin odnaleźli również Rebeccę Jorden, jedyną ocalałą osobę z całej kolonii.
Odczyt identyfikatorów osobistych kolonistów wykazał, że wszyscy znajdują się w podziemiach procesora atmosferycznego. Oddział udał się na miejsce transporterem APC i zszedł do podziemi reaktora. Tam zastali gniazdo Obcych, a w nim martwych kolonistów w kokonach przyklejonych do ścian. Żołnierze zostali zaatakowani przez potwory, które zdziesiątkowały pluton Gormana i zmusiły ocalałych do ucieczki. Katastrofa promu mającego zabrać ich z powrotem skłoniła Colonial Marines do zabarykadowania się w skrzydle medycznym.
Strzelanina w gnieździe uszkodziła osłony systemu chłodzącego reaktor procesora, dając komandosom jedynie kilka godzin na ucieczkę z obiektu skazanego na nuklearną eksplozję. Android Bishop zdecydował przeczołgać się rurami aż do wieży kontrolnej i ręcznie skomunikować z komputerem na Sulaco, by zdalnie zesłać drugi prom. Pozostali członkowie oddziału zostali masowo zaatakowani przez całe watahy Ksenomorfów. Z całej grupy jedynie Ellen Ripley i kapral Hicks dotarli do lądowiska, ratując po drodze córkę Russa z gniazda. Trójka ludzi i android zdążyli się ewakuować, nim procesor eksplodował. Wybuch doszczętnie zniszczył teren w promieniu kilkudziesięciu kilometrów od kolonii. Nie jest do końca wiadome, czy wrak obcego statku uległ destrukcji, jednak najprawdopodobniej fala uderzeniowa wybuchu dotarła aż do niego.
Have a nice day!
- Linki zewnętrzne
[1] – galeria modeli 3D
[2] – trójwymiarowa wycieczka przez kolonię
[3] – scena z reżyserskiej wersji Aliens, przedstawiająca życie codzienne w Hadley’s Hope
[4] – plan kolonii