- tytuł polski: Park Jurajski
- tytuł oryginalny: Jurassic Park
- reżyseria: Steven Spielberg
- scenariusz: Michael Crichton, David Koepp
- premiera światowa: 9 czerwca 1993 (Washington, D.C.)
- premiera w Polsce: 3 września 1993
FILM „PARK JURAJSKI” (1993) – Recenzja
Film „Jurassic Park” Stevena Spielberga to dziś klasyka. Film ten to współcześnie wręcz synonim dinozaurów na ekranie. Powstały w 1993 roku, tytułem nawiązujący do jednej z epok mezozoicznych, odniósł ogromny sukces kasowy. W momencie swej premiery zebrał on bardzo dobre recenzje oraz zyskał oddane grono fanów. Z uznaniem wypowiadali się o nim nawet naukowcy, chwalący wkład filmu w rozwój zainteresowania paleontologią, a także znacznie większą dbałość o przedstawienie dinozaurów. Sam 1993 rok za sprawą użytych w Parku Jurajskim efektów specjalnych uważa się za milowy krok w wykorzystaniu efektów generowanych komputerowo (CGI) w przemyśle filmowym. „Jurassic Park” w kolejnych latach doczekał się 2 kontynuacji („Zaginiony świat: Jurassic Park” oraz „Jurassic Park III”) i spin-offu („Jurassic World„); wszystkie one także przyniosły znaczne dochody.
Akcja Jurassic Park rozgrywa się w większości na leżącej na Pacyfiku, fikcyjnej wyspie Isla Nublar. Wyspa ta stała się miejscem powstania unikalnego na skalę świata parku rozrywki. Jego twórca i zarazem właściciel wyspy, multimilioner John Hammond, postanowił wcielić w życie ideę, po usłyszeniu której każdy szanujący się paleontolog popukałby się w czoło: w parku główną atrakcją miały być żywe dinozaury, odtworzone przy pomocy nauki. Jednak po pokonaniu wydających się nie do przejścia barier, związanych z brakiem kompletnego łańcucha DNA dinozaurów, projekt wydawał się realny. Przed ostatecznym zakończeniem prac i otwarciem parku dla szerokiej publiczności pozostał tylko drobny problem: park trzeba było certyfikować, a do tego celu potrzeba było jedynie opinii kilkorga naukowców, nie związanych bezpośrednio z parkiem…
Ocenę filmu zacząć trzeba od strony technicznej. Film „Park Jurajski” w dniach swojej premiery zachwycał. Na początku lat 90. stworzone w nim za pomocą komputerowych efektów specjalnych i poruszających się modeli dinozaury wydawały się niemalże prawdziwe. Wrażenie to powraca i dziś, chociaż w niektórych scenach pojawia się jednakże lekkie uczucie sztuczności. Trudno robić z tego zarzut – film sprzed 20 lat wciąż opiera się bezlitosnemu upływowi czasu i postępowi technicznemu do akceptowalnego poziomu – jednak w porównaniu z najnowszymi produkcjami niektóre sceny wydają się technicznie słabe. Sama wyspa prezentuje się okazale, a stworzone na potrzeby filmu „zabudowania”, zwłaszcza niezwykle charakterystyczna brama wjazdowa do parku czy „wybieg Welociraptorów”, robią wrażenie.
Ścieżka dźwiękowa autorstwa Johna Williamsa stoi na wysokim poziomie – zarówno zapadający w pamięć główny motyw, jak i umieszczona „w tle” muzyka, której zadaniem jest podkreślanie charakteru kolejnych scen bardzo dobrze spełniają swoje zadanie. Od pogodnych, szybkich utworów, poprzez kompozycje przepełnione tajemniczością, po epickie fragmenty głównego motywu, każdy fragment zdaje się świetnie dopasowany do wydarzeń dziejących się na ekranie. Tradycyjnie dla Williamsa ścieżka dźwiękowa oparta została o muzykę symfoniczną. Kompozycje powstawały w należącym do Georga Lucasa Skywalker Ranch (Ranczu Skywalkera) w czasie, gdy nagrywano odgłosy dinozaurów, co – według słów samego Williamsa – pomogło mu w znalezieniu inspiracji. Jako ciekawostkę warto dodać, że za dźwięki wydawane przez dinozaury posłużyły zmiksowane w studiu odgłosy zwierząt, m.in. konia, psa, krowy, a nawet żółwia.
Fabuła filmu poprowadzona jest dość sprawnie. Scena po scenie, poznajemy bohaterów i ich losy, jak też ich wpływ na los samego parku. Film nie nudzi, zaś w budowaniu klimatu pomagają zapadające w pamięć postaci bohaterów. Od przywodzącego na myśl Indianę Jonesa doktora Alana Granta po informatyka z nadwagą, Denisa Nedry’ego, każdy z bohaterów czymś się charakteryzuje; pewne zarzuty można mieć jedynie do niewybijających się postaci „myśliwego” Roberta Muldoona i czarnoskórego informatyka Raya Arnolda. Jednakże i w ich przypadku nie można mówić o niskim poziomie gry aktorskiej.
Na plus filmowi zaliczyć trzeba niezwykle klimatyczne sceny, zwłaszcza ataków tyranozaura. Spielberg stopniowo buduje napięcie, początkowo pozwalając nam rozkoszować się widokami, by wkrótce pozwolić prehistorycznym gadom pokazać swe prawdziwe oblicze. Swoje dodaje także geografia wyspy. Gęsta roślinność ją porastająca, a także tropikalna pogoda sprawiają, że podczas seansu nieustannie zastanawiamy się, czy niebezpieczeństwo nie czai się w pobliżu. Film „Park Jurajski” zachowuje ciąg logiczny, zaś historia, mimo iż nieprzesadnie skomplikowana, wciąga na tyle, by z przyjemnością dotrwać do końca.
Film Jurassic Park przeznaczono dla szerokiego grona odbiorców. I warto przy oglądaniu filmu o tym pamiętać, gdyż nie jest to kino dla niezwykle wymagającego widza. Film jest miejscami efekciarski, zaś niektóre sceny są dość mocno przesadzone. Do zarzutów doliczyć należy nieścisłości naukowe. Dotyczą one przede wszystkim ukazania budowy anatomicznej czy zachowania Dilofozaurów oraz Welociraptorów, najprawdopodobniej pomylonych z innym gatunkiem Dromeozaurów (Raptorów). W filmie, w którym twórcy starali się zachować wiarygodność naukową jest to dość istotny zarzut.
Podsumowując: film polecić można każdemu, kto interesuje się dinozaurami i szuka ciekawej chociaż nieskomplikowanej pozycji filmowej. Dla mnie powrót do Jurassic Park okazał się udany. Chociaż część z magii zniknęła, co związane jest zapewne z moim wiekiem, seansu nie uważam za stratę czasu; przeciwnie: dobrze się przy nim bawiłem.
Ocena: 8,5 / 10
mikeoli mikus
źródła zdjęć:
http://billysteele60.wordpress.com/2015/07/04/jurassic-park-1993-232/
http://www.buzzfeed.com/danieldalton/welcome-to-jurassic-park
Zobacz także:
- Recenzja filmu „Jurassic World” >>
- Film „Fantastyczna Czwórka” Recenzja >>
- Wszystkie recenzje filmów Science-Fiction >>