Film „Obcy: Przymierze” – Recenzja na TAK

 

Wszystkie recenzje „Alien: Covenant”:

• Recenzja na Tak (radaktor Guli)
• Polecam – obszerna recenzja na Tak (redaktor Templar)
• Można zobaczyć – recenzja mniej przychylna (redaktor Dr. Gediman)
• Miłość wszystko wybaczy – opinia (redaktor AlienQueen)

 

• Film „Obcy: Przymierze” – wszystkie informacje >>

 

Recenzja „Alien Covenant” na Tak (Guli)

Moja przygoda z serią o obcych rozpoczęła się latem 1990 roku. W cztery lata po powstaniu film”Obcy – Decydujące Starcie” zawitał w końcu nad Wisłę. Na sali znalazłem się przypadkiem, miałem osiem lat i było dla mnie zdecydowanie za wcześnie na takie filmy. Pierwszym objawem po pierwszym seansie Obcego, była moja niechęć do jedzenia ryżu (zapewne spowodowana widokiem dość sugestywnej śmierci androida Bishopa, który posiadał białe wnętrzności). Później przez wiele nocy wyobrażałem sobie korytarze Haldey’s Hope, laboratoria znajdujące się w bazie i oklejający wszystko śluz. Zajęło mi parę lat, żeby zapoznać się z pierwszą częścią serii. W szóstej klasie podstawówki obejrzałem „Alien 3”, a w ósmej klasie ponownie obejrzałem „Aliens”.

Ta seria była ze mną niemal od zawsze. Z czasem strach minął, a rozpoczęła się fascynacja, która trwa do dzisiaj. Czy najnowszy film z serii o Obcych – „Alien: Covenant” spełnił moje oczekiwania? Odpowiadam w poniższej recenzji.

 

Film „Alien: Covenant” pod względem fabularnym miał nie lada trudne zadanie. Według zapowiedzi Ridleya Scotta, seria zapoczątkowana przez Prometeusza zmierzać ma do wydarzeń z pierwszej części Obcego. „Prometeusz” był w serii o Obcych rewolucją. Wprowadził gatunek Inżynierów, wokół których powstało wiele kontrowersji.
Niektórzy fani nigdy nie zaakceptowali tego gatunku i uważali, że ich wprowadzenie to zaprzepaszczenie szansy jaką dawała wspaniała i tajemnicza postać Space Jockeya z pierwszej części o Obcych. Inni polubili wprowadzającą powiew świeżości ideę nowej, wysoko rozwiniętej cywilizacji.

W „Alien: Covenant” Ridley Scott starał się płynnie przejść od fabuły skupionej na Inżynierach, do fabuły zdominowanej przez Ksenomorfy. Tarcie pomiędzy tymi dwoma wątkami jest widoczne przez cały film. W starciu Inżynierów z Ksenomorfami, przegrywają ci pierwsi. O Inżynierach nie dowiadujemy się w zasadzie niczego nowego i jest to spory zawód, szczególnie dla tych, którzy czekali na rozwinięcie tego wątku.

Wydaje mi się, że decyzja o „porzuceniu” Inżynierów była jednak świadoma. Ridley Scott w swoim najnowszym filmie wyraźnie dążył do ponownego skupienia się na Obcych. Rozwinięcie wątku o Inżynierach trwałoby zbyt długo. Z drugiej strony takie posunięcie ze strony scenarzystów pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi, będąc pożywką dla fanów i teoretyków w Internecie. Mam nadzieje, że kiedyś Ridley Scott zdecyduje się powrócić do świata tej tajemniczej rasy.

Fabuła „Alien: Covenant” pomimo inherentnego problemu dwóch rozjeżdżających się wątków, wychodzi jednak na prostą. Nie odbywa się to bezkrwawo. Oto bowiem film miejscami daje wrażenie rwanego. Następuje nagłe przyspieszenie fabuły i traci na tym rytm filmu. Szczególnie widać to w środkowym akcie „Alien Covenant”.
O ile początek „Obcego: Przymierze” wydaje się bardzo precyzyjny i interesujący. O tyle w drugim akcie coś siada i to nie tylko pod względem fabularnym, ale także pod względem emocjonalnym, a nawet wizualnym.
Na całe szczęście mamy akt trzeci, kiedy film ponownie przyspiesza i daje satysfakcjonujące zakończenie.

 

Problem drugiego aktu to dla mnie największa bolączka tego filmu. Akcja jest wymuszona, lokacje nie wzbudzają zachwytu, napięcie całkowicie wygasa. Środek filmu nie jest jednak okresem w całości zmarnowanym. Wówczas to bowiem króluje android David znany z Prometeusza i tylko sceny z jego udziałem, lub związane z jego historią, nadają wartość tej części filmu.

Z kolei początek „Alien: Covenant” to majstersztyk horroru science-fiction. Ridley Scott odpowiednio długo buduje napięcie. Wówczas poznajemy wspaniały statek jakim jest tytułowy Covenant i jego załogę. Niczym w filmach Alfreda Hitchcocka już od początku „Alien: Covenant” nie brakuje dramatycznych sytuacji.
Podobnie jak początek filmu, sprawnie opowiedziany jest także jego koniec. W akcie trzecim akcja nabiera tempa, żeby ostatecznie doprowadzić nas to zaskakującego finału. W odróżnieniu jednak od większości współczesnych blockbusterów, nie czujemy  tutaj nieznośnego nadmiaru. W mało którym filmie akcji, końcówka bywa najbardziej satysfakcjonującą częścią filmu, ale w „Alien: Covenant” to się udaje.

Pomimo wielu braków scenariuszowych trzeba oddać reżyserowi, że zdecydował się na bardzo odważne pomysły fabularne. „Alien: Covenant” przeraża nie tyle okropnościami jakie widzimy na ekranie, ale przede wszystkim potwornością zamysłu, wokół którego budowany jest główny wątek.

Podobnie jak w przypadku fabuły, także aktorsko film jest nierówny. Większość aktorów wypada dobrze, ale też nie pozostawia po sobie wielkiego śladu. Moim głównym zarzutem wobec załogi Covenanta nie jest brak możliwości bliższego poznania ich osobowości, lecz niewiarygodne oddanie ich reakcji na stres. Poza nielicznymi przypadkami są one zbyt płaskie i za mało intensywne, a nawet jeśli są adekwatne, to emocje bohaterów zbyt szybko powracają do normy. Takie zachowanie nie jest przekonywujące w przypadku ludzi, którzy przechodzą ekstremalny stres. Jest to wielki kontrast wobec postaci z „Aliens”, gdzie zdenerwowanie ekipy było niemal namacalne.

Poważnym zarzutem wobec „Prometeusza” była niefrasobliwość, czy nawet jawna głupota załogi. „Alien: Covenant” również nie wystrzega się tego grzechu. Ekipa Covenanta ląduje na nieznanej planecie i wychodzi na rekonesans bez użycia odpowiednich zabezpieczeń. Nie wspomnę już o niefrasobliwym kontakcie z miejscową florą i fauną, co może nieść za sobą niebezpieczeństwo.
Sytuacja ulega zmianie po pojawieniu się realnych przeciwników, czyli Neomorfów. Wielu recenzentów uważa, iż reakcja załogi na pojawienie się stworów była niezbyt mądra. Nie zgadzam się z tym stwierdzeniem. Zakładam, iż kontakt z Neomorfami musiał być tak mocnym przeżyciem, że trudno w takiej sytuacji opracować i wdrożyć z góry zaplanowane rozwiązanie. Do tego dochodzi jeszcze przypadek i chaos.
Sceny walk z „Alien: Covenant” są dla mnie przekonywujące, właśnie dlatego, że pokazują nieporadność ludzi w starciu z silniejszym i groźniejszym przeciwnikiem.

O ile aktorzy drugoplanowi sprawdzają się średnio, o tyle główni bohaterowie wypadają znakomicie.
Numerem trzy jest dla mnie kapitan Covenanta – Oram grany przez Billy’ego Crudupa. Jego rola przypomina Gormana z „Aliens”. Podobnie jak Gorman  jest on świeżym dowódcą, postawionym przed zadaniem, które go przerasta. W odróżnieniu jednak od bohatera z „Aliens”, Oram ma przy tym zapędy dyktatorskie i ciężko znosi sprzeciw.

Nie ma filmów o Obcych bez wyraźnej roli kobiecej i w taką rolę w „Obcym: Przymierze” wciela się Katherine Waterston, grająca postać drugiego kapitana – Daniels. W Internecie pojawiły się głosy, że Daniels to kopia postaci granej przez Sigourney Weaver – Ripley. Nic bardziej mylnego. Poza powierzchownym podobieństwem fryzury, szarego podkoszulka i aparycji twardej babki, Daniels jest od Ripley zupełnie inna. Łączy je spryt, instynkt przetrwania i zdecydowanie, ale Daniels jest dużo cieplejsza i bardziej tradycyjnie kobieca niż twardzielka Ripley. Jej twarz ma też ciągły grymas strachu, co wzmaga w nas napięcie.

Jednak to nie Katherine Waterston jest najważniejszą postacią filmu. Pierwszą nagrodę zgarnia genialny Michael Fassbender, który ma rolę podwójną, gdyż gra dwóch androidów. Pierwszym jest David, „sztuczny człowiek” dobrze nam znamy z „Prometeusza”. Dopiero w „Alien: Covenant” David pokazuje swój złowieszczy geniusz. Staje się postacią równie złą, jak fascynującą.
Drugim androidem, w którego wciela się Michael Fassbender, jest Walter. W odróżnieniu od Davida nie jest on skażony ludzkimi słabościami, nie wytworzył sobie Ego. Jego osobowość jest na pierwszy rzut oka mniej teatralna niż Davida, ale jest to równie ciekawa postać. Zagranie dwóch tak podobnych, a jednak odmiennych androidów jest doskonałym dowodem na ogromne możliwości aktorskie Fasbendera.
Ksenomorf to chyba najbardziej niesamowite stworzenie, jakie zawitało do kina. Ale Obcy istnieje tylko w kontekście wspaniałego uniwersum, które zostało nakreślone w dwóch pierwszych częściach franczyzy.

Świat w którym funkcjonuje Obcy to świat gazowych gigantów i krążących wokół nich księżyców. To świat kosmicznych sztormów i niebieskiej łuny tworzącej się wokół gęstego skupiska odległych gwiazd. To świat klaustrofobicznych korytarzy w bazie Hadley’s Hope i niezwykłych wnętrz statku Inżynierów oraz potężnych statków handlowych jak Nostromo czy szybkich jednostek wojennych jak Sulaco. To w końcu świat Dropshipów, karabinów typu Pulse Rifle, czy czujników ruchu. Bez tego wszystkiego Obcy nie byłby sobą, co szczególnie widać po serii „Aliens vs Predator”, gdzie naszego potwora próbowano przenieść niczym jakiegoś Freddiego Kruegera na zwykłe amerykańskie przedmieście – to się nie mogło udać.

Największą zaletą „Alien: Covenant” jest przedstawienie świata w sposób równie niesamowity i fascynujący jak w poprzednich częściach Obcego.
W filmie „Obcy: Przymierze” mamy więc tytułowy statek, który zbudowany jest niezwykle szczegółowo i co najważniejsze jest to statek wyglądający realistycznie oraz funkcjonalnie. Od razu uwierzyłem w możliwość pokonywanie przez taki obiekt bezkresu kosmosu. Wnętrze upchane jest szczegółami technicznymi, które można analizować godzinami. Są i kosmiczne żagle oraz precyzyjnie zaprojektowane kombinezony. Statek Covenant wygląda niesamowicie zarówno z zewnątrz jak i od wewnątrz. Covenant posiada dużo szerszą paletę kolorów niż Nostromo czy Sulaco – flagowe statki z dwóch pierwszych części serii. Wnętrza Covenanta wyglądają także odmiennie niż w statku Prometeusz, które wydawały się zbyt jasne i zbyt eleganckie jak na warunki lotów kosmicznych.

Nikt nie przedstawia kosmosu w tak piękny sposób jak Ridley Scott. Szalejące w wyższych partiach atmosfery burze dodają filmowi niesamowitego majestatu. Planeta na której lądują główni bohaterowie jest ładniejsza niż się tego spodziewałem. Po zwiastunie „Alien: Covenant” stwierdziłem, że jest ona zbyt podobna do ziemi i tym samym kontynuuje trend zapoczątkowany w „Prometeuszu”. Pragnąłem powrotu to mroku jaki oferował księżyc LV-426. Planeta w „Alien: Covenant” okazała się jednak na tyle inna od ziemi, że wzbudziła we mnie uczucie niepokoju. Była majestatyczna, piękna i groźna.

Jedynym elementem, którego zabrakło mi na dopełnienie tego wspaniałego świata, było przedstawienie Inżynierów jako potężnej i majestatycznej rasy. W oryginalnym „Alienie”, Space Jokey, czyli pierwszy inżynier jakiego poznajemy, był tak groźny i tajemniczy, że wyobraźnia nie dawała nam spokoju, starając się wykreować wizerunek żywych przedstawicieli tej cywilizacji. W „Alien Covenant” nie ma jednak bogatego świata Inżynierów, którego byśmy oczekiwali. Budynki należące do inżynierów są nieciekawe i zupełnie brakuje w nich elementu Gigerowskiego, który przewija się przez pozostałe filmy z serii o Obcym.

Sceny akcji przedstawione są bardzo dobrze. Szczególnie urzekł mnie trzeci akt, gdzie Ridley Scott w pełni pokazał swój wizualny geniusz.

 

Spotkałem się z krytyką wyglądu postaci Obcego i Neomorfa. Nie mogę się jednak z tym zgodzić. W „Alien: Covenant” wykorzystano głównie technologie CGI, a nie efekty praktyczne, ale muszę przyznać, że nie wpłynęło to negatywnie na wrażenia wizualne. Obcy jest bardziej zwinny i zwierzęcy w stosunku do swoich braci z poprzednich części, których bardzo często odgrywali przebrani aktorzy.
CGI użyte w filmie, tak jak w wielu współczesnych produkcjach, musiało przygotowywać wiele firm, dlatego w dwóch różnych scenach efekty specjalne mogą diametralnie różnić się jakością. Jedyną sceną, która nie do końca przypadła mi do gustu jest eksplozja chestburstera. Ociera się ona bowiem o komizm. Sceny z Neomorfami wydały mi się natomiast bardzo rzeczywiste.

Ważnym elementem w każdej części Obcego jest muzyka. Ścieżki dźwiękowe z jedynki i dwójki przeszły już do historii. Muszę przyznać, że najbardziej ucieszyłem się, kiedy w „Alien: Covenant” usłyszałem motywy muzyczne znane z pierwszej części Obcego. Obok zapożyczeń z poprzednich części (wykorzystany był także utwór z „Prometeusza”) „Obcy: Przymierze” raczy nas oryginalną ścieżką muzyczną, która jest bardzo dobra. Nowe utwory sprawdzają się szczególnie dobrze w wolniejszych i bardziej cichych scenach. Odnoszę jednak wrażenie, że
podczas intensywnych scen akcji muzyka była nie wystarczająco głośna oraz nadmiernie przedłużano momenty całkowitej ciszy. Od razu nasuwa mi się porównanie z „Aliens” Jamesa Camerona, gdzie muzyka doskonale współtworzyła kluczowe sceny akcji.
Pomimo tych uwag, uznaję ścieżkę dźwiękową za mocną stronę nowego filmu Scotta.

 

Analizując wiele niepochlebnych filmowi recenzji odnoszę wrażenie, że przedstawione tam argumenty nie różnią się zbytnio od moich. Zwracam uwagę na niedociągnięcia fabularne i scenariuszowe, chwaląc jednocześnie stronę wizualną, muzykę i klimat filmu. Wydaje mi się, że zasadniczym powodem wywoływania przez „Alien: Covenant” kontrowersji, jest podejście z jakim widz idzie do kina czy nawet to, czego oczekuje on ogólnie od filmów. Dla mnie wszystkie wymienione w recenzji bolączki tej produkcji nie mają bowiem znaczenia, ponieważ film pozwolił mi jeszcze raz przenieść się do niezwykłego świata w uniwersum Aliena, usłyszeć wspaniałą muzykę, przeżyć duże emocje i cieszyć się akcją.
„Alien: Covenant” zapewnił mi olbrzymią frajdę.
Film obfitował w momenty zachwytu, przez co bardzo szybko zapomniałem o jego niedociągnięciach.
Właśnie za to ogólne odczucie i satysfakcję jaką zapewnił mi film, oceniam „Alien: Covenant” na 3 alienki. Polecam!

OCENA :

Guli

 

 

^{źródło zdjęć: www.imdb.com/title/tt2316204/mediaindex?ref_=tt_ov_mi_sm}

 

„Obcy: Przymierze” – zobacz także:

• POZOSTAŁE RECENZJE „OBCY PRZYMIERZE”
• FILM OBCY PRZYMIERZE – INFORMACJE
• NEWS
• TRAILER / ZWIASTUNY
• OBSADA
• PREMIERA
• FABUŁA – OPIS
• PLAKATY
• SOUNDTRACK