M56 Smartgun był modelem ciężkiego, skomputeryzowanego karabinu maszynowego. Wchodził w skład wyposażenia żołnierzy USCMC w drugiej połowie XXII wieku.
Konstrukcja Smartguna złożona była z czterech części składowych: uprzęży bojowej w postaci napierśnika, pasa i szelek, optycznego celownika HMS (Head Mounted Sight) zakładanego na prawą stronę głowy, przyczepionego do pasa przegubowego ramienia stabilizującego broń oraz samego karabinu.
Całość tworzyła skomplikowany system wymagający od użytkownika dobrego przeszkolenia oraz wyuczonej koordynacji ruchów. Uprząż rozkładała ciężar broni na całe ciało żołnierza, zaś mechaniczny stabilizator tłumił wstrząsy i drgania oraz zapewniał niezmienione położenie broni w czasie marszu operatora.
Celownik miał postać niewielkiego modułu zakładanego na prawą skroń i wyposażony był w komputerowe oprogramowanie, które automatycznie namierzało cel. Jego funkcjonowanie przebiegało analogicznie do systemu automatycznego robota-wartownika Sentry gun. Jednak mimo częściowej automatyzacji, skuteczność broni opierała się w największej mierze na sile, refleksie i doświadczeniu jej użytkownika.
Karabin Smartgun M56 był mocno przymocowany do operatora za pomocą mechanicznego ramienia stabilizującego, przytwierdzonego do pasa na lewym biodrze i podłączonego kablami do przetworników i gniazd zasilania na płycie klatki piersiowej.
Moduł optyczny HMS również połączony był z mieszczącymi się w płycie systemami namierzania i komunikacji.
Za zasilanie całego systemu odpowiadała standardowa bateria litowa DV9, podłączona do przewodów zasilających, biegnących od ramienia stabilizatora do karabinu. Usunięcie tego urządzenia całkowicie dezaktywowało broń, czyniąc ją bezużyteczną.
Operatorzy Smartguna musieli pamiętać, by przewody akumulatora podwieszone były pod bronią, by zmniejszyć ryzyko ich uszkodzenia w czasie walki.
Stabilizator zapewniał redukcję odrzutu do minimum, co w połączeniu z automatycznym namierzaniem celu czyniło ze Smartguna niezwykle skuteczną broń. Karabin Smartgun M56 łączył w sobie dwa mechanizmy wypalania, kontrolowane czerwonym przyciskiem „fire” na bocznym uchwycie broni bądź cynglem przy tylnym.
Selektor na przednim uchwycie wybierał jedną z trzech opcji: Safe – zabezpieczającą broń, Burst – pozwalającą na oddawanie krótkich, czterowystrzałowych serii oraz Autofire, pozwalający na strzelanie z pełną cykliczną szybkością.
Po opróżnieniu magazynka system automatycznie ładował następny, jednak większość Marines nie była zadowolona z długości przestoju i wolała ręczne przeładowywanie.
Sam karabin miał 122 centymetry długości i ważył – wraz z uprzężą i pozostałym wyposażeniem – 17,82 kg. Wykonany był z lekkiego stopu metali wzmocnionego włóknami węgla, zaś niektóre elementy wewnętrzne wykonane były z syntetycznych polimerów.
Posiadał trzy uchwyty; pierwszy znajdował się po lewej stronie w połowie długości broni, drugi na jej górnej części, trzeci zaś niedaleko spustu na jej tylnym końcu. Smartgun miał zasięg do 1500 metrów i stosowany był jako broń wsparcia drużyny.
Wirujący silnik pozwalał na oddanie 1200 wystrzałów w ciągu minuty. Podobnie jak w przypadku wielu innych broni USCMC, system chłodzący chronił lufę przed przegrzaniem.
Amunicją M56 były bezłuskowe pociski Caseless o kalibrze 10mm i długości 28mm po 500 sztuk w magazynku. W zestaw broni wchodził również wykrywacz ruchu. Zgodnie z wojenną doktryną USCMC, użytkownicy Pulse Rifle osłaniali użytkowników Smartguna, którzy zapewniali wsparcie ogniowe pozostałym członkom drużyny.
M56 Smartgun w filmie „Aliens” / „Obcy: decydujące starcie”
Karabiny M56 Smartgun wchodziły w skład wyposażenia USS Sulaco. Ich obsługa wymagała dobrego obeznania i opanowania dość wymagającej synchronizacji ruchów ciała, stąd też nie cieszyły się dużą popularnością. Tylko dwóch członków plutonu porucznika Gormana używało Smartguna – szeregowcy Vasquez i Drake. Pozostali żołnierze posługiwali się znacznie lżejszym i prostszym w obsłudze karabinem M41A Pulse Rifle, pistoletami, miotaczami płomieni M240 i swoją bronią osobistą.
Vasquez i Drake wbrew rozkazom Gormana nie zdali zapasowych magazynków w czasie zbiórki i użyli ich przeciw atakującym Ksenomorfom. Bez wątpienia uratowali tym życie wielu swoich kolegów, lecz podczas strzelaniny przedziurawione zostały osłony systemu chłodzącego reaktor procesora atmosferycznego.
- Ciekawostki
Filmowy Smartgun został zaprojektowany na podstawie szkiców Jamesa Camerona. Główną inspiracją i podstawą projektu był niemiecki karabin MG-42 z czasów II Wojny Światowej, do którego dodano elementy pochodzące z motocykli – można w nim dostrzec uchwyty od Kawasaki GPz750 oraz fragmenty Kawasaki AR125. Wśród części składowych znalazł się również statyw do kamery typu Steadicam.
Vasquez i Drake przyozdobili swoje karabiny nastrojowymi napisami. Jenette namalowała na swoim białą farbką słowo ”ADIOS”, jej kolega zaś – ”My bitch”.
Pierwotnie Smartgun miał być jeszcze dłuższy. Filmowcy zmuszeni byli jednak nieco zmniejszyć karabin, był bowiem niepraktyczny i wyjątkowo niewygodny. Aktorzy męczyli się podczas dźwigania broni i przeciążali mięśnie; filmowy zbrojmistrz Simon Atherton zauważył ponadto, że dysproporcja pomiędzy rozmiarem karabinu i wzrostem grającej postać Vasquez aktorki Jenette Goldstein jest wręcz komiczna.
Rublev
Zobacz także:
Źródła zdjęć:
avp.wikia.com/wiki/File:Drakehtm56.jpg
avp.wikia.com/wiki/File:Vasquez_and_Drake_with_Smart_Guns.png
avp.wikia.com/wiki/File:M56_Smart_Gun_diagram.jpg
avp.wikia.com/wiki/File:M56_combat_harness.jpg